که باران رحمت بر او هر دمی

ز بهرم یکی خاتم زر خرید

به خرمایی از دستم انگشتری

به شیرینی از وی توانند برد

که در عیش شیرین برانداختی

ز قعر ثری بر ثریا رسند

که گردت برآید عملهای خویش

که در روی نیکان شوی شرمسار

اولوالعزم را تن بلرزد ز هول

تو عذر گنه را چه داری؟ بیا

ز مردان ناپارسا بگذرند

که باشد زنان را قبول از تو بیش؟

ز طاعت بدارند گه گاه دست

رو ای کم ز زن، لاف مردی مزن

چنین گفت شاه سخن عنصری:

چه مردی بود کز زنی کم بود؟»

به ایام دشمن قوی کرده گیر

چو پروده شد خواجه بر هم درید

زبان آوری در سرش رفت و گفت

ندانی که ناچار زخمش خوری؟

کز اینان نیاید به جز کار بد؟

که ترسم شود ظن ابلیس راست

خدایش بینداخت از بهر ما

که با او به صلحیم و با حق به جنگ

چو در روی دشمن بود روی تو

نباید که فرمان دشمن بری

که دشمن گزیند به همخانگی

چو بیند که دشمن بود در سرای؟

که خواهی دل از مهر یوسف برید؟

که دشمن نیارد نگه در تو کرد