که جان تو مرغی است نامش نفس؟

دگر ره نگردد به سعی تو صید

دمی پیش دانا به از عالمی است

در آن دم که بگذشت و عالم گذاشت

ستانند و مهلت دهندش دمی

نماند به جز نام نیکو و زشت

که یاران برفتند و ما بر رهیم

نشینند با یکدگر دوستان

که ننشست با کس که دل بر نکند

قیامت بیفشاند از موی گرد

که فردا نماند به حسرت نگون

سر و تن بشویی ز گرد سفر

سفر کرد خواهی به شهری غریب

ور آلایشی داری از خود بشوی