که جنگاور و شوخ و عیار بود

بر آتش دل خصم از او چون کباب

ز پولاد پیکانش آتش نجست

ز هولش به شیران در افتاده شور

که عذرا به هر یک یک انداختی

که پیکان او در سپرهای جفت

که خود و سرش را نه در هم سرشت

به کشتن چه گنجشک پیشش چه مرد

امانش ندادی به تیغ آختن

فرو برده چنگال در مغز شیر

وگر کوه بودی بکندی ز جای

گذر کردی از مرد و بر زین زدی

دوم در جهان کس شنید آدمی

که با راست طبعان سری داشتی

که بیشم در آن بقعه روزی نبود

خوش آمد در آن خاک پاکم مقام

به رنج و به راحت، به امید و بیم

کشید آرزومندی خانه ام

که بازم گذر بر عراق اوفتاد

به دل برگذشت آن هنر پیشه ام

که بودم نمک خورده از دست مرد

به مهرش طلبکار و خواهان شدم

خدنگش کمان، ارغوانش زریر

دوان آبش از برف پیری به روی

سر دست مردیش بر تافته

سر ناتوانی به زانو برش

چه فرسوده کردت چو روباه پیر؟

بدر کردم آن جنگجویی ز سر

گرفته علمها چو آتش در آن

چو دولت نباشد تهور چه سود؟

به رمح از کف انگشتری بردمی

گرفتند گردم چو انگشتری

که نادان کند با قضا پنجه تیز

چو یاری نکرد اختر روشنم؟

به بازو در فتح نتوان شکست

در آهن سر مرد و سم ستور

زره جامه کردیم و مغفر کلاه

چو باران بلارک فرو ریختیم

تو گفتی زدند آسمان بر زمین

به هر گوشه برخاست طوفان مرگ

کمند اژدهای دهن کرده باز

چو انجم در او برق شمشیر و خود

پیاده سپر در سپر بافتیم

چو دولت نبد روی بر تافتیم

چو بازوی توفیق یاری نکرد؟

که کین آوری ز اختر تند بود

نیامد جز آغشته خفتان به خون

فتادیم هر دانه ای گوشه ای

چو ماهی که با جوشن افتد به شست

که گفتم بدوزند سندان به تیر

سپر پیش تیر قضا هیچ بود

که بی بخت کوشش نیرزد دو جو