چراغ بلاغت می افروختم

جز احسنت گفتن طریقی ندید

که ناچار فریاد خیزد ز درد

در این شیوهٔ زهد و طامات و پند

که این شیوه ختم است بر دیگران

وگر نه مجال سخن تنگ نیست

جهانی سخن را قلم در کشم

سر خصم را سنگ، بالش کنیم

نه در چنگ و بازوی زور آورست

نیاید به مردانگی در کمند

نه شیران به سرپنجه خوردند و زور

ضروری است با گردشش ساختن

نه مارت گزاید نه شمشیر و شیر

چنانت کشد نوشدارو که زهر

شغاد از نهادش برآورد گرد؟