به خشم از ملک بنده ای سربتافت

چو بازآمد از راه خشم و ستیز

به خون تشنه جلاد نامهربان

شنیدم که گفت از دل تنگ ریش

که پیوسته در نعمت و ناز و نام

مبادا که فردا به خون منش

ملک را چو گفت وی آمد به گوش

بسی بر سرش داد و بر دیده بوس

به رفق از چنان سهمگن جایگاه

غرض زین حدیث آن که گفتار نرم

تواضع کن ای دوست با خصم تند

نبینی که در معرض تیغ و تیر