شناسا و رهرو در اقصای روم

برفتیم قاصد به دیدار مرد

به تمکین و عزت نشاند و نشست

ولی بی مروت چو بی بر درخت

ولی دیگدانش عجب سرد بود

ز تسبیح و تهلیل و ما را ز جوع

همان لطف و پرسیدن آغاز کرد

که با ما مسافر در آن ربع بود

که درویش را توشه از بوسه به

مرا نان ده و کفش بر سر بزن

نه شب زنده داران دل مرده اند

دل مرده و چشم شب زنده دار

مقالات بیهوده طبل تهی است

که معنی طلب کرد و دعوی بهشت

دم بی قدم تکیه گاهی است سست