فرو ماند در لطف و صنع خدای

بدین دست و پای از کجا می خورد؟

که شیری در آمد شغالی به چنگ

بماند آنچه روباه از آن سیر خورد

که روزی رسان قوت روزش بداد

شد و تکیه بر آفریننده کرد

که روزی نخوردند پیلان به زور

که بخشنده روزی فرستد ز غیب

چو چنگش رگ و استخوان ماند و پوست

ز دیوار محرابش آمد به گوش

مینداز خود را چو روباه شل

چه باشی چو روبه به وامانده سیر؟

گر افتد چو روبه، سگ از وی به است

نه بر فضلهٔ دیگران گوش کن

که سعیت بود در ترازوی خویش

مخنث خورد دسترنج کسان

نه خود را بیفکن که دستم بگیر

که خلق از وجودش در آسایش است

که دون همتانند بی مغز و پوست

که نیکی رساند به خلق خدای