که چون تکله بر تخت زنگی نشست

سبق برد اگر خود همین بود و بس

که عمرم به سر رفت بی حاصلی

که دریابم این پنج روزی که هست

نبرد از جهان دولت الا فقیر

به تندی برآشفت کای تکله بس!

به تسبیح و سجاده و دلق نیست

به اخلاق پاکیزه درویش باش

ز طامات و دعوی زبان بسته دار

که اصلی ندارد دم بی قدم

چنین خرقه زیر قبا داشتند