کزو هر ذره خورشید دگر بود

ملاحت از ملاحت، بیشتر بود

عجب شامی؟ که بر روی سحر بود

که بحر و بر پر از شمس و قمر بود

ز موئی که پریشان تا کمر بود

تو را مادر مگر خورشید گر بود

که از اندیشه بسیاری به در بود

رضی کز بوی می زیر و زبر بود