ای توتیای دیدهٔ من خاک کوی تو

همچون نسیم خلد بود نزد من بقدر

ای یوسف زمانه، چو یعقوب بود

پشتم خمیده گشت چو چوگان ز بار غم

شوریده کار گشته ام و تیره روزگار

روی تو جان فزاید و خوی تو جان برد

بدخو مباش ، تانبرد نزد شهریار

ای فتنه گشته بر رخ خوب تو نیکویی

بس دل که بسته طرهٔ جعدت بچابکی

چون آهو، ای نگار، ز من گشته ای رمان

جسم مرا بسحر دو بادام آفتی

آیم همیشه من بمراعات سوی تو

روی تو خوب و خوی تو بد، این ستوده نیست

من مدح خوان شاهم و با من تو بد کنی

تا پسندی ز من سر زلف ، ای نگار من

بر عارض تو زلف تو گشتست بی قرار

تو جفت دیگری شدی و درد جفت من

پر شد ز خون دیده کنار من ، ای نگار

در انتظار روی تو بر خاک کوی تو

همچون گل بهاری و اندر فراق تو

در بی شمار اندهم و مکرمات شاه

ایام حاسدان شریعت سیاه گشت

تا مقتدای دولت و تا پشتکار ملت

آن خسروی ، که اهل هدی را جناب او

مار از نهیب خنجر او همچو مور شد

رأی بلند او بیضا همچو مهر شد

کینش اساس مهلکهٔ بدسگال شد

آن کس که گشت معتصم حبل خدمتش

آنگه که صحن معرکه درای خون شد

خون در رگ مبارز پیکار بفسرد

زان بر فراخته شده رایات کارزار

تن را سوی زمین و روان را سوی فلک

شاها ، که داند آن که زتیغ و سنان تو

با زخم گرز و خنجر فیروزه فام تو

در تارک مخالف تو و زنهاد او

شاها، مخالفان تو بیچاره گشته اند

تو همچو قطب ثابت و ایشان ز بیم تو

از صد هزار واقعه دل خسته ماده اند

دور از منافقان جناب رفیع تو

تا اهل دشمنی تو گشتند ، نزد عقل

بر خلق بوده اند ستمگاره ، لاجرم

یک بار نیست این که ز قهر تو دیده اند

شاها ، جلالت تو بجوزا رسیده باد

آن تیغ صفدری ، که بزیر رکاب تست

آن بارگاه ، کز پی بارت کنند نصب

آن باز ، کز کف تو پرد در شکارگاه

آن چاکری ، که غایشهٔ مهر تو کشد

آن نوبتی ، که بر در عالمی تو زنند

بر تخت مملکت برکات دوام تو