یار با من همی وفا نکند

اوستادیست در جفا، که بحکم

نگذرد ساعتی بر آن رعنا

بدعا خواستم غم عشقش

حاجتم هست ازو جواب سلام

بحدیثی مرا کند شادان

حالت درد من کجا داند؟

هم روا دارم این همه محنت

کند از من زمانه یار جدا

کشت خواهد مرا بجور ولی

ای برخ ماه آسمان گشته

کوی تو با نعیم دولت تو

همچو جان عزیز انده تو

تو پریچهر ای نه ای ، که پری

بی بر همچو پرنیانت مرا

بی رخ همچو ارغوانت مرا

پشتم از بیم تیر غمزهٔ تو

چون روانی بلطف و در غم تو

من سبک دل زعشق و بر دل من

دیدهٔ من گهر فشان ز غمت

ای خجل گشته آفتاب از تو

چند تابی دو زلف مشکین را؟

چو رخ تو ز شرم خوی گیرد

در خوشی و کشی برند حسد

نمکی جمله و بر آتش عشق

لب تو شکرست و من دایم

از سر مهر چون سؤال کنم

تو همه راحتی ، چه معنی راست

بی حظابی که آمدست از من

داد من بی خلاف بستاند

ای ز عزمت خجل شهاب فلک

بعلو جلال و رفعت قدر

نفس پاکت مشاهده کرده

امر عالیت را بخیر و بشر

ناصحت صاحب نعیم جنان

وقت هیجا خیال خنجر تو

هست از عدلت اعتدال جهان

حزم تو منشاء درنگ زمین

با وفاق تو انتظام نجوم

از برای شکار جان عدوت

جز دلت علم را قوام نداد

آنچه دست تو داد وقت عطا

هر که با تو مسالمت نگزید

دشمنت را خدای عز و جل

جز مذلت برو سلام نکرد

صبح او همچو شام گشت و قضا

لفظ اقبال بر سریر جلال

تا ندیدت زمانه در خور ملک

شکر حق را که هر چه داد بتو

فضلا را بشرق و غرب درون

بخت بر درگهت مقیم شده

بر بداندیش تو زهیبت تو

کین تو فرصت عذاب شده

همه اطفال بدسگالانت

با بیان تو وقت کشف علوم

خلق تو در صفا و در رقت

ناصحت با طرب قرین گشته

چرخ از زادن چو تو شاهی

از پی دفع سحر مکاران

از حسامت بگونهٔ پرگار

دهر از خدمت تو خالی نیست

باطن و ظاهر ترا زیور

همچو اخلاق تو ریاحین نیست

هر کجا صدر تست ، دولت را

نیست یک تن ز خسروان ، که ترا

ملک و دین را بجز تو حافظ نیست

روزگارت بجز متابع نیست

یک زبان از ثنات فارغ نیست

در هلاکش کند سپهر غلو

خادمان را مگر ز مجلس تو

جز تو امروز در ولایت فضل

نام و نان داد شهریار مرا

از سحاب مکارمش بشکفت

وز عطای یمین او بفزود

کام دل شد شکار من ، تا شاه

رفتم اندر غبار مرکب او

کرد صدق عنایت جاهش

راه دولت بمن نبود ، آنگه

دست انعام او بلطف نهاد

بر چنین اسب در نیاید نیز

نکند قصد من ، چو بیند چرخ

این نه اسبست چرخ گردانست

تند کوهی بوقت آرامش

فعل او هست چون هلال ، و لیک

صحن آفاق با توسع او

سوی بالا دعای پیغمبر

هست دریا گذار و از دریا

سم او سنگ خاره را بشکست

گوش او سینهٔ سپهر بخست

لایق زین گر این براق آمد

بور بیژن سزای گردونست

خسروا، دولتت مسخر باد

کردگارت معین و ناصر گشت

دشمنت را زرمح چون مارت

رأی و در مراسم اسلام

یک پیام تو بهز قهر عدو

یک غلام ترا بموقف حرب

طوع حکم تو هفت گردونست

هفت اندام تو بحل و بعقد

تا قضا از جهان روان باشد