چراغ دین عرب ، پادشاه گیتی دار

که اختیار ملوکست و افتخار تبار

کمینه ذره جبال و کهینه قطره بحار

حریم مجلس او کعبهٔ صغار در کبار

عزیز کردهٔ اخلاق او نگردد خوار

خصایص کرم او برون شده ز شمار

بطبع کرده زمانه ببندگیش اقرار

نه همچو کف گهربار اوست ابر بهار

صحیفهٔ شرف از جاه او گرفت نگار

شدست مجمع اشراف و مقصد احرار

نهاده اند نهاد ترا ز علم و وقار

ز تیغ تست همه عبرت اولوالابصار

کدام خطه که آنجا نکرده ای پیکار؟

بر اوج قبهٔ خضرا همی رسید شرار

ز جام کینه سر سرکشان قرین خمار

گشاده پنجه حزبر قضا بحرص شکار

شده بسان زمین چهرهٔ فلک ز غبار

بنیم لحظه برآورده خنجر تو دمار

بسم باره گهی کوه کرده همچون غار

«چنین نماید شمشیر خسروان آثار »

خهی ! بوقت شجاعت چو حیدر کرار

بامر تست مسیر کواکب سیار

رفیع همت تو از ستاره دارد عار

بسوی کشور کفار لشکری جرار

چو مور بی پر و در دست نیزه های چو مار

چو رعد نعره زن و همچو برق تیغ گزار

بخون سرشتی خاک قبایل کفار

بسا سرا ! که بریدی بتیغ آتش بار

ز مقدم تو مزین همه بلاد وقفار

رهی! بحشمت تو تیز شرع را بازار

ز امر و نهی تو خایف زمانهٔ قدار

از این بود همه شب دیدهای او بیدار

که یمن و یسر ترا باد بر یمین و یسار

ندید مثل تو دور زمانه هیچ سوار

که بر عروسان زر و درم کنند نثار

که کرده اند خلایق بدین دو جای قرار

که گاه در بن چاهند و گاه بر سر دار

بجز عنایت خیر و رعایت احرار

چو سر جان تو دانست عالم الاسرار

که : والی همه عالم شبی بآخر کار

تو بود خواهی درد هر صاصب الاعمار

ز نوز عدل تو سازد جهان شعر و دثار

ز هیبت تو ببرند رومیان زنار

بغرب سکه بنامت زنند بر دینار

همیشه تا نبود سیر چرخ جر دوار

مباد این را جز بر ارادت تو مدار

خلیده در دل اعدای تو شقاوت خار

ترا بدان برساناد ایزد دادار