بنشاند باد فتنه ز شمشیر آبدار

خورشید خسروان ، ملک اتسز، که تیغ او

شاهی ، کز و لوای ظفر گشت مرتفع

اسلام را بهشمت او هست اعتزاز

افراخته بقوت او شرع مصطفی

از فعل او حدیقهٔ احسان پر از نعیم

ملت ز رأی و رایت او گشته نورمند

در طبع او قرار گرفتند علم و عدل

بارش جمال داد جهان را بعدل خویش

ای خسروی ، که هست در اکناف شرق و غرب

اوج معلی تو گشته زهر فلک

خورشیدوار از تو منور شده سپهر

اندر عطا و منع تو آثار ناز و رنج

شیر بساط تو، که تنش را حیات نیست

شاها ، خدایگانا ، راندی بقهر خصم

هم فتح باحسام تو ، هم نصر بالوا

تو خود هزار لشکر و در زیر رایتت

جیشی، که چون ز جای بجنبد بر زمین

در یک زمان حسام تو هم نصر خواستست

ضحاک را ز عدت آد عدم نبود

رستم ، چو بر کمان شجاعت نهاد تیر

اکناف بیشها ز گرزان تهی شود

از خسرو وز نایژه وز شیر او چو باک؟

آثار حملهٔ تو بمازندران درون

وقتست کز حوادث ایام ملک و شرع

تا خاک زیر گنبد اخضر کند مقام

در بند غم مخالف تو باد مستمند

ایام را مباد بجز طاعت تو شغل