ای بسته و گشاده بسی دشمن و حصار

تأیید تو شکسته بیک حمله صد مصاف

بر موجب رضای تو ایام را مضا

نازی که نیست آن ز جناب تو هست رنج

گردون بخیل شد ، که نیاورد چو تو جواد

شمعیست مهر تو ، که بقا باشدش فروغ

گوش زمانه امر ترا بوده مستمع

نیز عقاب شکل تو در صیدگاه حرب

اندر کف جلالت تو خامهٔ شرف

بنوشته دست عون الهی بخط فتح

وقتی که بر زمین فتد از زلزله فزع

از گرد فتنه دیدهٔ گردان شور ضریر

صحن جهان زشنهٔ باره پر از غریو

آنگه ترا نباشد جز گیر و دار شغل

ای بس بزرگ را ! که کند حملهٔ تو خرد

شاها، زمانه بر تن من کار زار کرد

زین نا صبور دهر تنم گشت نا صبور

اکنون مرا ز کل جهان ، در نجات جان

بگریخت در جوار تو جانم از آنکه نیست

در سایهٔ رفیع جناب تو جان من

جان نژند و شخص ضعیف مرا بفضل

تو شهریار عادل و در عهد تو بظلم

با روزگار گر تو بگویی : مکن ، بست

شاها ، خدایگانا ، گردا ، مظفرا

بر دین و ملک آنکه ترا شهریار کرد

آنم که هست خاطر من گنج شایگان

آرندهٔ نوادر گیتی ، سپهر پیر

حقا که تا بحشر بسنده است دهر را

تا شب بپیش اهل هنر نیست همچو روز

هرگز مباد کوکب بخت ترا غروب

از آتش سنان تو وز آب تیغ تو