و امروز شد طلیعهٔ اسلام کامگار

بر رغم شرک قاعدهٔ شرع استوار

شمشیر آبدار خداوند روزگار

ایام را بخدمت در گاهش افتخار

از بقعه های شرک برآرد همی دمار

معدوم نام رستم و نام سفندیار

بر قطب عدل او فلک ملک را مدار

و آنجا که حزم او ، نبود کوه را وقار

محموم از سیاست او مرغزار

حملان همه اکابر آفاق و او عیار

وز حلم او کهینه نشانه است کوهسار

یک قسم گشته زار و دگر قسم مانده خوار

در سلسله کشیده قطار از پس قطار

وز خون کشتگان همه اکناف لاله زار

وی بر درخت بخت تو از بی غشی ثمار

و افزوده آب شرع بشمشیر آبدار

گشته ز رستخیز حسام تو کارزار

از بیم کارزار تو چون پنجهٔ چنار

کرد استخوانش گر ز تو چون مغز کو کنار

از جور حادثات امان اندرین جوار

خطهای عز تو ز ورقهای روزگار

یک لحظه کرد خدمت صدر تو اختیار

هرگز نکرده ای بجز از فخر افتخار

با ارتفاع قلب تو گردون بود قفار

عنف تو روز رزم طعامیست بدگوار

یک عزم تست مایهٔ صد فتح شاهوار

و احرار را ز جود یمینت بود یسار

ناکرده جز بسعی یمینت جهان یسار

بر مرکب جلال تو از مفخرت عذار

پرورده فضل را دل صافیت را در کنار

وز تیغ تو عیان شده اخبار ذوالفقار

بگشاده حشمت تو بیک نامه صد حصار

در شرع گفت های تو بی عیب و بی عوار

در چشم حاسد تو شده نور همچو نار

در چشم حاسد تو شده همچو مور مار

جز سینهٔ مخالف تو کی شود فکار؟

جز بر سر موافق تو کی کند نثار؟

هر هشت و هر دوازده هر هفت و هر چهار

مداح حضرت تو ندارد بفضل یار

آه! ار نگشتمی بقبول تو بختیار

در صدرها منم بثنای تو نامدار

نتوان گزارد شکر یکی را ز صد هزار

بر شکر مکرمات تو کرد ستم اختصار

جز شکر و جز دعای توام نیست هیچ کار

ایشان جزا دهند بکفران بیشمار

ناداده جز شقاوت و ادبار هیچ بار

کفران نعمت تو فنا را بود شعار

مردود شد چو شاهد فاسق بهر دیار

کفران نعمت چو تو مخدوم حق گزار

باد شقاوت فلکش کرد خاکسار

و آخر حلیم تر ز تو کی دید شهریار ؟

از مردم مزور بی اصل و بی تبار

بی اصل تر ز منکر ایمان هزار بار

تا خوش تر از بنفشه بود طرهٔ نگار

تا گل بنزد اهل خرد نیست همچو خوار

گیرد ز قطره کوکبه چون پشت سوسمار

مگذر تو از جهان و جهان را همی گذار

یک خطه را بدست تقلب همی سپار

جز تخم مکرمت تو بعالم درون مکار

عید تو فر خجسته ، خزان تو نوبهار

گاهیت بوده قافلهٔ یسر بر یسار

هم آفریده راضی و هم آفریدگار