بهار باز جهان را همی بیاراید

بسان جلوه گران گوش و گردن گیتی

سحاب روی شکوفه همی بیفروزد

یکی بکوه و بصحرا گلاب می ریزد

بهار نایب رضوان شدست، گرنه چرا

گلست شاه و ریاحین همه سپاه ویند

گلست آری شاه و بنام او اینک

دهان سوسن آزاده را بمدحت گل

گشاده نرگس چشم امید را همه شب

گرفته لاله بکف جام لعل و مانده بپای

بنفشه پیش در افکنده سر مسخروار

مگر منازغ گل گشت ارغوان، ور نی

گل، گرچه هست قوی ، با سپاه خود هر روز

ابوالمظفر ، اتسز، که همت عالیش

ز طبع او همه انعام و محمدت خیزد

حسام او چو درخشید، چذخ کی ماند؟

بسان مهرهٔ مارست مهر او نافع

خدایگانا، چون وهم، امر نافذ تو

تویی که طبع تو با ظالمی نیامیزد

روان چرخ بجز طاعت تو نپسندد

ز روی جود بنان تو گرد بنشاند

ستاره پیمان با ناصح تو می بندد

که گشت یارد منکر بلند قدر ترا؟

چو چنگ پیش تو هر کو بخم ندارد پشت

همیشه تا که به بپیش محققان سخن

گزیده باد، هر آن کت بمهر بگزیند

تن تو باد براحت؛ که بدسگال ترا