شاهی، که قدر او ز ثریا نشان دهد

خوارزم شاه عالم و عادل، که خاک را

آن شاه شیر دل ، ملک اتسز که عون او

تیغش برزم یاری شرع هدی کند

او پشت ملک و دین و ببخشد بیک زمان

ساقی باس او جگر بدسگال را

عنفش بجنگ فعل قضا و قدر کند

چون بشنود خصایص عدلش خجل شود

ای خسرو که تیغ تو چو نیلوفرت بحرب

هنگام کر و فر کنف آفتاب را

عفو تو از حدایق جنت خبر کند

هر روز بامداد جناب ترا به بفخر

سرمایه مرگ را نبود جز خلاف تو

آن را که نام تو سبک آید بگوش او

حسادت را سیاست سهم تو جان برد

تو بحر بی کرانی و موج نوال تو

بی کارزار پشت عدوی ترا ز بیم

کینت ز آب شعلهٔ آتش برآورد

شد وقت آن که مملکت شرق و غرب را

رایت نشاط بقعهٔ ما فارقین کند

صد پهلوان چو رستم داری و جاه تو

شاها، تویی که دست جواد تو در و زر

در روشنی چو چشمهٔ خورشید بگذرد

هر کس که سوی صدر تو آید، زاهل فضل

از بد چه باک باشد آنرا ؟ که بخت نیک

داده بعدل زمانه سریر ملک

علمست هم نشینت و دانسته ای که علم

آنست پادشاه بحق، کندرین جهان

دانا چو یافته نعمت باقی، کجا بحرص

عاقل نباشد آنکه تواند بعز رسید

مردم ز بهر کسب معالی کشد عنا

منت خدای را، که مرا لطف تو همی

گاهم عواید تو علاج بدن کند

ندهد بباغ و رواغ بصد سال ابر آنچ

تا جعد دلبران صفت از غالیه برد

بادی تو شادمان ، که همی اهل فضل را

افزونت باد زور و توان، زانکه در جهان