تویی ، شها ، که نظیر تو در جهان نبود

زبان بخت بشارت همی دهد هر روز

برون ز خط اشارات تو کواکب را

لوای تست پناهی ، که جز بعصمت او

بسان کف همایون جود پرور تو

عطای دست تو سودیست در زمانه ، کزو

حسام تو بصفاهست چون روان لیکن

کجاست ملک ترا حاسدی؟که قامت او

بگرد بیضهٔ تأیید و حوزهٔ اقبال

نظام روی زمین را حمایت تو بست

خدایگانا ، آنی که تا بروز قضا

سپاه دین هدی را بروز جنگ و نبرد

تویی عیان وز رستم همی خبر گویند

عزیمت تو چنان مسرعست وقت قضا

بزیر طارم ازرق ز حل و عقد جهان

بطیب رایحه هم چون مکارم خلقت

بجز زبان گهربار کلک فرخ تو

جهانیان رمهٔ مهملند و بر سرشان

ز خون طایفهٔ فتنه صحن یک بقعه

قدیم تر بجلال و کریم تر بخصال

خدایگانا ، تا جان بود مرا در تن

روان جان نفسی بی هوای مجلس تو

خدای داند از حال من که در همه حال

زبان من ، که ثنای ترا بیان نکند

دهان من ، که زبان بی ثنای تو دارد

مرا بنان ز پی نقش مدح تو باید

همی کنم سبکی در بزرگ مجلس تو

ز روی لطف تو آن مهربان خداوندی

ز تست نام من و نان هر که مثل منست

من و مدیح تو ، زیرا که نزد اهل خرد

همیشه تا چو زمین صورت فلک نشود

بریده سر چو قلم باد ، هر چه که همچو قلم

همیشه بادی در ملک کامران ، که بدهر