شاها ، بپایگاه تو کیوان نمی رسد

جایی رسیده ای بعالی و مرتبت

آن می رسد بروضهٔ آمال از کفت

جز امر تو بمشرق و مغرب نمی رود

یک خطه نیست در همه اطراف خافقین

با طول و عرض ملک تو امروز در جهان

راحی که از روایح خلقت رسد بخلق

یک لحظه آن گهر که تو بخشی بسال ها

آن چیست از مصالح احوال مرد و وزن

در صحن شرق و غرب ز باران عدل تو

ناید همی پدید ز ارکان مرکبات

کس روی سوی صدر تو رفیعت نمی رسد

در جان بدسگال تو از رشک ملک تو

میدان رزم جوید و آگاه نی ، از آنک

تو رنج برده ای و براحت رسیده ای

فریاد از این جهان ! که خردمند را ازو

جهال در تنعم و ارباب فضل را

دانا بماند در غم تدبیر نیک و بد

جاهل بمسند اندر و عالم برون در

آزرده شد بحرص درم جان عالمان

این حالها بحکمت یزدان مقدرست

منت خدای را ، که مرا در پناه تو

تا دامن جلال تو بگرفته ام ، مرا

یک روز نیست کز تو هزاران هزار نوع

افزونی گرفت بتو حال من چنانک

آنم، که چون بر اسب فصاحت شوم سوار

از نظم من بخاک خراسان خزانهاست

تا جان آدمی بکمالی که ممکنست

بادی تو در نعیم فراوان ، که خصم را

بگذار ماه روزه بطاعت ، که دشمنت