هرچه جز معشوق و می از آن کران باید گرفت

تو جوانی، ای نگار و بادهٔ پیرم دهی

گر بود در بوستان یک لذت باده هزار

گاه از ز لفین و گاه از عارض و گه از رخت

عاشقان را از کف تو جام می باید ستد

غمزه و ابروی تو تیر و کمان شد، پس چرا

منکه باشم در جهان ؟ کز غمزه و ابروی خویش

گر مرا در عاشقی نادر قرین باید شمرد

از غم عشقت جهان باید گرفت و زان سپس

نصرة الدین، آنکه هر دم چون جمال فرخش

گر بر افتد رسم بحر و کان ز عالم باک نیست

از پی دفع حوادث وز پی رفع ضرر

محمدت را از دل پاکش اثر باید نمود

ای خداوندی، که افریدون و جم را بر درت

بر هلاک خصم تو از آفتاب و از شهاب

عنف و لطف عمدهٔ خوف و رجا باید نهاد

با حسامت لشکری در یک زمان باید شکست

هر که خواهد تا نگیرد حادثاتش در میان

فتح منقلاتش کآمد در وجود از دست تو

خسروا، هست این خزان وز دست حورا پیکران

خسروان را رسم بزم و سرکشان را شرط رزم

مهر از نام جلالش بر نگین باید نشاند

سعی دولت میهمان و میزبان را جمع کرد

در سرای آسمانی شکل شهابی از طرب

اندرین جشن همایون، اندرین بزم خطیر

تا در اسباط حدوث عالم از راه کلام

با بقای جاودان بادی ،که ملت را همی

خاتم دولت ترا زیر نگین باید کشید