ای آنکه روزگار بطبعت مسخرست

جاوید باد ، تاکه در ایام ملک تو

کشته ترا صمیم بیابان قرار گاه

تو در میان بیشه و در حفظ تیغ تو

این بیشه وین مغیلان وین آب شور تو

وین ز مهریر های سحرگاه نو شوار

با عابدان لعبت آزر جهاد تو

وز مشرکان کشور کفر انتقام تو

تو گوهری و کوه وطن گاه کرده ای

لشکر بکش بحملهٔ کفار و غم مدار

بر پشت اسب روز ملاقات حیدری

خواهد گشاده گشت بعهد تو لاجرم

از هیبت تو بر تن اقبال جوشنست

گردی که خیزد از سم اسب سپاه تو

این خاک و خار و گل ز برای رضای تو

شاها ، فضای دشت در اقبال خدمتت

جام حیات من ز نوالت مروقست

از هر فساد ساحت عیشم منزهست

از بهر بوسهٔ تو ، کین عین دولتست

آنجا که خاک پای تو باشد مرا لبست

کامم ز مدح تست پر از شکر و حسود

امروز بنده در کنف مکرمات تو

تا بحر مستقر گران مایه لؤلؤست

هر لحظه فتح دیگر بادت که هر زمان