ای آنکه حضرت تو بقدر آسمان شدست

با رأی پیر و بخت جوانی و عدل تو

حکم تو پیشوای شهور و سنین شدست

تا تیر بر کمان شجاعت نهادهای

بر لوح غیب هر چه نوشتند از فتوح

گر ابر و آفتاب شدی در سخا ، چرا

بر لشکر کرم کف تو پادشا شدست

شهپر جبرئیل امین بارهٔ ترا

جمعست تیغ تو بصف همچو جان ولیک

اندر ثبات حزم تو همچون یقین شدست

با آتش نهیب تو فتنه ز چشم خلق

دزدی ، که بود پیشهٔ او قطع کاروان

با مایهٔ خلاف تو در راه حادثات

اندر فضای حربگه تو ز باد سرد

خاقان کمال دین ، تویی آن شه که حضرتت

در راه شرع ذکر مساعی خوب تو

بس کس که وی ز حکم قران بود مستمند

بینام و نان هر آن که بصدر تو آمدست

نامهربان سپهر باقبال جاه تو

محروم بود شخص من از کام های دل

گشتست مفخرت علم آستین من

بدخواه من شدست سبکدل ز رشک من

شیرم ، که هست مسکن من روضهٔ درت

تا سایرست گرد جهان این مثل که : هرک

بادا نصیب تو ز جهان عز جاودان

اندر نشاط باد ترا عمر بیکران

عیدت خجسته باد ، که ایام دولتت