جانا ، رهی ز مهر تو بردل رقم زدست

بر جان ز حادث زمانه رقم زدند

بس دل که در رکاب تو دست متابعت

چشم ز هجرت ، ای بقم از روی تو خجل

بر پشت غم گرفته زد امروز چاکرت

سرمایهٔ طرب دل من بر بساط عشق

آخر دهد مرا ز ستمهای تو خلاص

خسرو علاء دولت و دین ، آنکه همتش

آن خسروی که بر سر او از پی کنف

در امر اوست هم عرب و هم عجم ، از آنک

بسیار وقت از سر مردی بیک مقام

از بهر کردگار و پرستندگان او

آنگو نخواستست بقای وجود او

خواهد زمانه کرد در انگشت او همی

ای عاجز از تو وقت بیان ، آنکه لاف علم

خواهد گشاده کرد کنون بر بیان تو

معنی زائد تو ندیدست در کرم

پیشت بسر هر آنکه نرفتست چون قلم

خود دشمن تو دم نزدست از نهیب تو

هر دم زدن ز چرخ کشیدست صد بار

هر کامدست سوی تو دست امید را

بادی همیشه در حرم حق ، ز بهر آنک