زهی! لشکرت کوه و صحرا گرفته

زبیم حسام چو آب تو آتش

عنان تو جاه مجره ربوده

بر احیای شخص مکارم ، کف تو

تویی بحر جود و همه روی عالم

بساط خلاف تو عاقل نوشته

خیالات تیغت ، که برنده بادا

بد اندیش جاهت ، نکوه خواه ملکت

عدو از تو تیمار هایل کشیده

بدلالی تیغ در عهد شاهی

زهی آمده از بیابان و آنگه

در اطراف مشرق ، در اکناف مغرب

همه باد خاقان و قیصر نشانده

نشاندی تو غوغا و بود از ملاعین

ترا کف بیضاست وز نور آن کف

تو ثعبان صفت نیزه با سحر اعدا

دیاری ، که خیل ترا گشت منزل

زمینی ، که اسب ترا بوده میدان

تو چون یوسف و عون حق دامن تو

نخواهد حسام تو ماندن بعالم

همی تا بود در بهاران ز صانع

صبا راحت بوی فردوس داده

دلت باد مهر معالی گزیده

گه از مطربان لعن عنقا شنوده

تو در صدر آلا و نعما و از تو

ز صحرای دولت ، سر کوه محنت

بدل مهر تو مرد و زن پروریده