جانا ، طریق مهر و وفا اختیار کن

بی تو ز اسب شادی و رامش پیاده ایم

ای بی قرار کرده دل من چو ذلف خویش

با روی چون شکفته گلی در بهار حسن

از جزع ما بگریه گهرها نثار گیر

ما را بحق عشق تو دیرینه خدمتیست

از اشک دیده چهرهٔ ما پرنگار گشت

دامست طرهٔ تو و دانه است خال تو

خواهی که افتخار کند از تو روزگار

پیوسته قصد خدمت این شهریار دار

گر قدر بایدت بر او اختلاط جوی

ای شیر چرخ ، جان حسودش شکار گیر

خوارزمشاه ، ای بهنر نازش ملوک

در راه دین مواقف مشهور خویش را

ای آفریده ایزدت از بهر کارزار

تو آسمان عدل و سخایی و تا بحشر

ابر یمین خویش بر اهل هدی فشان

آن را که حاسد تو بود تاج دار ساز

بر جمع شرک صاعقهٔ بی شمار بار

پشت زمین ز خنجر خود پر شیار دار

در هر دیار کز نفر فتنه آیتیست

نیلوفری حسام بر آهیچ از نیام

از آب و باد و آتش تیغ و سنان و تیر

از ضربت عنا دلشان پر نهیب درا

در رزمگه ز تیغ بر افروز آتشی

چون داد کردگار ترا هر چه خواستی

تا هست عدل بر تن خود عدل جفت دار

تا روز حشر مرکب اقبال خویش را

در باغ تا که خار بود همنشین گل