منت خدای را ، که بتأیید آسمان

فخر ملوک نصرة دین ، خسوری کزوست

عالی علاء دولت و دین کز علو جاه

آن شهریار غازی و آن میر کامگار

شاهی ، که از لطایف اخلاق فرخش

شاهی ، که حادثات زمانه بخفت خوش

در چشم جود و جسم کرم طبع و دست او

یابد سگال کوشش او خوف بی رجا

بر حکم چرخ حکمت او گشته مطلع

ای باز کرده از پی مواکب دولت بزیر چنگ

بر باره ای نشسته، که با سیر اوست تنگ

چون بحر با مهابت و چون کوه باشکوه

ثابت بگاه و قفه نمایندهٔ یقین

در ظلمت غبار و غا نور جبهتش

اطراف او چو خامه و در سیر طی کند

تیغی ترا بدست ، که بروی مبینست

با صفوت روان و شود وقت کار زار

از حد او نباشد افلاک را نجات

دارد نهاد و گونهٔ نیلوفری ولیک

تو بر چنان براق که دارد شرف دلیل

لشکر کشیده زیر حصاری ، که صحن اوست

انواع فتنه را شده اطراف او مقر

بتوان ازو مشاهده کرد بچشم سر

جاسوس اختران شود و ناظر فلک

وانگاه ساخته ز پی انس جان خویش

تا زنده گشته همچو دعای ملک سوار

اندر مصاف انجمن هیجا شده پدید

از هول پاره گشته ظفر جوی را جگر

از عجز گردنان همه چون بی روان بدن

همه رخنه گشته خنجر جان سوز از ضراب

تو در مصاف رانده ز بهر مبارزان

از تیردان بنصرة حق برکشیده تیر

بر سینها گماشته زو بین تن گداز

دلها شده ز حملهٔ یکران تو سبک

بس رود بر کرانهٔ دریا شده پدید

جام هلاک داده بحساد ناشتا

باز آمدی بمرکز عزت بکام دل

در پای دولت تو ثریا شده بکار

از کارگاه چرخ سوی بارگاه تو

ای بر هلاک دشمن وای بر مراد دوست

چشم ظفر قریر شد ایرا که گرز تو

در محفل اکابر و در مجمع ملوک

خیره شود ز رأی منبر تو مهر و ماه

با سیر بارهٔ تو چه هامون ، چه کوهسار؟

نه پر نعیم تر ز عطای تو مایده

ماند به خلد صدر تو ، کز اتصال اوست

شاها ، تویی که هر چه دهند از هنر خبر

دانی و نیک دانی کندر کمان فضل

بر کشور سخن چو منی نیست پادشاه

سرمایهٔ عرب شد و پیرایهٔ عجم

در شعر من نیابی مسروق و منتحل

اشعار پر بدایع دوشیزهٔ منست

گر عاقلی بجان بخرد مدحت مرا

کردم وطن در تو ، که مرغان نیک پی

ناگشته بر جماعت اوباش حمد گوی

در خدمت تو بسته هم از اول اعتقاد

با مهر حضرت تو قرین کرده جان وتن

بر درگه تو بد نبود مادحی چو من

بودم بسعی بخت خداوند نظم و نثر

شد با تنم بخدمت تو فخر آشنا

گر من عطا برم زکف تو ، عجب مدار

بس کس که بود گرسنه زین پیش و ز سخات

ای جود جسته با کف کافیت اتحاد

حاسد خسی و ناکسی اندر میان نهاد

از قصد این و آن نیم ایمن بجان و سر

دانی که بر نیابد شخصی چو من ضعیف

در حق من هزار هزاران نظر کنی

در غیبت رکاب تو ضایع شدم ، بلی

حقا که می بلرزم بر عمر خویشتن

نار کفیده شد دل من در غم و کنون

مژگان من بدیده در و تن بجامه در

رویم ز خون چو چشم خروس و نشسته من

بر هجو من قلم ببنان اندرون گرفت

غم نیستی ، اگر چو منستی حسود من

مرکب چگونه تازد با این و آن بفضل؟

شاها ، روا مدار که از دشمنی خسیس

تا خط یار باشد مانند غالیه

از کردگار هر چه مرادت بود بیاب

گاهی بپای قدر بساط شرف سپر

تا بزم و رزم باشد ، از کف و از حسام

فارغ نباش هیچ همه ساله اینچنین:

عیدت خجسته باد و خزانت بهار باد

خد موافقان تو بادا چو لاله برک

این نظم من بماند تا روز رستخیز

هم خواسته بخنجر و هم یافته بجود