فغان من از نعرهٔ پاسبان

سبک برگرفتند بار مرا

برفت آن مه آسمان و ز رنج

برفت او و جان شد ز شخصم برون

مرا بود زین پیش از دل اثر

کنون عشق دلبر بفرسود دل

ز من گشته جان جهانم جدا

بگریم در اندوه چشم و چراغ

چو تیر از کمان تا برفت آن نگار

ز مویه چو موییست شخصم نزار

همه لهو ایام من شد عنا

کنون از ریاحین دیدار او

ز بویش مراحل پر از رایحه

ز اقبال او کاروان را براه

کنون کین جهان جوان گشته را

سزد گر بگیرم بیاد نگار

خداوند خارزمشه ، آنکه اوست

نزادست گردون چنان پادشاه

ظفر را شده تیغ او مقتدا

سخابی کفش همچو سر بی خرد

برایش چو کردم وقت سجود

مگر خواصت گردون سزای عدوش

بود بی بیانش معانی چنانک

ایا شهریاری که روز نبرد

همه ناسخ ملک افراسیاب

در اتباع هر پهلوانی بود

همه همچو بهمن بوقت ضراب

برآورده هر پهلوانی دمار

زهی عون تو اهل دین را پناه

رسوم معالی تو بی قیاس

فلک را شده حکم تو پیشرو

ز جود تو پر معدهٔ حرص و آز

گمان تو برتر بود از یقین

ایا شهریاری ، که چون آفتاب

تو دانی که: چون من ندیدست کس

هنر گشته باخاطر من قرین

مرا عز نفسست ، تا عز نفس

نیم جز ز انعام تو مال جوی

نکرد ستم از غیر تو اقتراح

بایزد ، که افلاک او آفرید

بر آن تفاخر نیارم که من

همی تا بود نور ضد ظلام

همه عز نفس از دقایق بیاب

بجاه اندرون تا قیامت بپای

بپای طرب فرش شادی سپر

ز اقبال تو تا بروز قضا