خسروان را مقتدایی، خسروی را قهرمان

لشکر اسلام را چون تو نبوده پهلوان

وز جمال عدل تو آرایشی دارد جهان

طاعت درگاه تو پیرایهٔ پیر و جوان

مهر تو سودیست کان را نیست تقدیر زبان

سر نصرة را زبان خنجره تو ترجمان

خدمتت را چرخ همچون نیزه بسته میان

چون جهان و روزگاری کامگار و کامران

از لئالی قعر دریا وز جواهر جوف کان

کرده از انعام تو فریاد گنج شایگان

کوشش تو بی قیاس و بخشش تو بی کران

رستم دستانی اندر جنگ هنگام طعان

گشته اندر جرم خارا آهن و آتش نهان

ماند خواهد ناظران را تا گه محشر نشان

پر زلازل شد زمین، از قیروان تا قیروان

وز غبار مرکبان همچون زمین شد آسمان

منقطع امیدهای صفدرات از جسم و جان

فرق گردون را ز گردره نوردان طیلسان

سرکشان را از شراب تیغ گشته سر گران

تیرها در شخصها گشته روان همچون روان

و آسمان بگشاده تنین مصایب را دهان

همچو باد اندر شمر در عیبها رفته سنان

رشته دام فنا در دست مکاران عنان

شخص گردان بزمگه ، اطراف خنجر میزبان

مرکبت را ساخته تأیید حق بر گستوان

سوی تو از فوج نصرت کاروان در کاروان

بارهٔ عزت کشیده جاه تو در زیر ران

جسته جان از شخص اعدای تو چون تیر از کمان

تیر تو در جان اعدا چون شرار اندر دخان

کرده از آثار خون طاغیان چون ارغوان

و آن یتیمان را به نیکی گشته جاه تو ضمان

وی تو بر بیچارگان وقت رعایت مهربان

صدیک آن را تصور کرد نتوان در گمان

مندرس شد قصر قیصر، منهدم شد خان خان

در بسیط هفت کشور یاد حرب هفت خوان

شبه تو یک خسرو و مثل تو یک صاحب قران

هاویه چون روضه گشت و بادیه چون بوستان

کردی اندر عدل ظاهر سیرت نوشیروان

شیر اعلام ترا سخره شود شیر ژیان

فعل تو محض شجاعت، قول تو عین عبان

مدح تو گشته انس جان انس و جان

با نفاذ تیر تو خارا شود چون پرنیان

حفظ تو گشته اقالیم جهان را پاسبان

با ضیای عدل تو از نور مه فارغ شبان

این چنین ملکی بعالم کس نیابد رایگان

رنج دیدی، لاجرم اندر تن آسانی بمان

بانظام جاودانی شد، که بادی جاودان

در بسیط هفت کشور گشت حکم تو روان

از تو دارم جاه و جان و از تو دارم نام و نان

وز قبول تست نام من بعالم داستان

نقش مدح تو کنم، چون خامه گیرم در بنان

جز دعای ملک تو قولی ندارم بر زبان

دیده نابینا و دل شاکی و تن هم ناتوان

مهنت دور سپهر و نکبت جور زمان

روی او گشته ز احداث جهان چون زعفران

قطر های اشک همچون دانهای ناردان

تاخته بر دل سپاه و ساخته در جان مکان

وز رکابت دور کی گشتی سر من یک زمان ؟

گر دلت خواهد بدارو گر دلت خواهد بران

ور برانی کس نیارد گفت: چون کردی چنان؟

سازم اندر حوزهٔ خاک جنابت خان و مان

باغها را زرافشان و راغها را درفشان

باد در محنت بهار بدسگال تو خزان

دشمن جاه تو بادا خستهٔ تیر هوان

وز حوادث صدر تو ارباب دانش را امان

کوشش تو بی قیاس و بخشش تو بی کران

استعانت خواه از حق و هو خیرالمستعان