منقاد امر و نهی تو اجرام آسمان

در زیر دست حشمت تو عرصهٔ جهان

بر گنج مکرمت کف تو گشته قهرمان

وز نصرتست مرکب عزم ترا عنان

گوید همی فلک ز رسوم تو داستان

و آنجا که همت تو ، ز رحمت بود نشان

و اسلام را سیاست تو گشته پاسبان

کلک تو از سرایر افلاک ترجمان

طبع تو پیکر هنر و فضل را روان

گوش امل چو لطف تو نشنیده میزبان

وز کلک تو مصالح ملت شده عیان

حفظ خدای گشته تنت را نگاهبان

گشتست خلق را ز کرامات تو عیان

وی کرده با ستاره معالی تو قران

وندر جهان تراست چنین آل و دودمان ؟

ما را ، مگر بمجلس عالیت مدح خوان

جز مدح تو نرفت مرا هیچ بر زبان

عرض کریم را بهوی در کف هوان

همچون سگان ز بهر یکی پاره استخوان

وز بهر لقمه ای نخورم عقبه های آن

ور سیم نیست ، هست مرا علم بیکران

یک علم به مرا که بسی گنج شایگان

رازی شوم به جامه و قانع شوم بنان

بر کام دل مرا کند اقبال کامران

و آرام بعلم مرکب دولت بزیر ران

در کنج خانه مانده چو بر خایه ماکیان

گوهر چه قیمت آرد اندر میان کان ؟

جایی روم که باشدم از حادثات امان

با قامتی ز بار عطای تو چون کمان

بر بسته چون قلم بثناهای تو میان

برخود همی بپیچد ازین غم چو خیزران

دارد دلی سبک ز غم وانده گران

کارش رسیده از غم دیدار من بجان

بسته کجا شوم بیکی تار ریسمان؟

بر بندد اشک دیدهٔ او راه کاروان

آن طبع ناشکیبش و آن شخص ناتوان

رویی چو مغز نار و سرکشی چو ناردان

بر چون بنفشه دارد و چهره چو زعفران

یا رب ، تو آن غریب مرا باز من رسان

والله! که نیست هیچ خلاف اندرین میان

خوناب شد دو گوهر تابانش ناگهان

مادر شنیده ای تو بدین شکل مهربان؟

در دل مرا کجا بودی یاد خانمان؟

در محفل صدور مرا باشدی مکان

یک سود را زمانه بخروارها زیان؟

وی کرده خلق را بهمه مکرمت ضمان

مقدار آن عفیفه ، که گفتم ، نکو بدان

تا مدح کرده های تو خوانم بهر زبان

جز من که کرد داند وصف ترا میان ؟

دوران چراغ پیر نیارد چو من جوان

هرگز سپر نیفگنم از تیر امتحان

وز طبع من حسد برد اطراف بوستان

در دو زبان مدایح اوصاف خاندان

تا باد هست چون دم عاشق بمهرگان

وندر جلال باد بقای تو جاودان

بادا موافق تو در اقبال شادمان

کردم بشکر بر سرت امروز زر فشان

تا این ثنا بماند اندر جهان بمان