ز دست لعبت مهروی مشکین موی سیمین تن

شده اسباب عشرت را رخ رنگین او معدن

برش چون پرنیان ، لیکن در آن پیدا شده آهن

ز رخسار چنین معشوق ، خاصه در مه بهمن

کنون کز هر نشاطی ماند فارغ موضع گلشن

نشان تیغ فولادست آبی بوده چون جوشن

که بروی نه گریبانست و نه تیریز و نی دامن

چنین پوشند اندر قالب اموات پیراهن

همان بهتر که پوشی اندرین موسم خزاد کن

کسی کو را بود درگاه تاج خسروان مسکن

ظهیر معشر اسلام و ظل ایزد ذوالمن

بدان گونه که از اوصاف یزدان خیل اهریمن

نهاده گنبد گردان بحل و عقد او گردون

عدوی دولت او را زمانه سوخته خرمن

فلک از کین او بگریخته چون آب از روغن

زهی ترسندگان را حضرت میمون تو مأمن

کند بروی نهیب تو جهان همچون چه بیژن

شده گویا مدح تو زبان اخرس سوسن

ترا بر صفدران تفضیل همچون مرد را بر زن

فلک هر لحظه ای با ناصحت خوانده که «لاتحزن»

ندای لطف یزدانی ز سطح وادی ایمن

نیارد گشت احداث جهان هرگز بپیراهن

رهانیدی مرا از بند جور گنبد ریمن

بتعلیم تو استادی شدم امروز در هر فن

فصیحان جهان گاه فصاحت پیش من الکن

بخوبی نظم من همچون رخ معشوق ، بل احسن

ز رنج و غیرت و بزمت مرا شد عالمی دشمن

بچاهی ، تو ازین رتبت ، بگفت کس مرا مفگن

همیشه تا زاقبالست هم شادی و هم شیون

باکناف همه آفاق تخم عدل بپراگن

روان تو بنور عدل یزدانی شده روشن

نه ممدوحی جهان چون تو ، نه مداحی فلک چون من