خلاف یافت زمین و زمان ز دست فتن

علاء دولت خوارزمشاه فتنه نشان

ابوالمظفر ، اتسز که همت عالیش

شده حمایت او فرق شرع را مغفر

ز بهر مدحش و امرش چو خامه و چو دوات

حریم او شده ارباب فضل را منزل

ز رأی او سپهر جلال را خورشید

کشیده سایهٔ انصاف او ببحر و ببر

ندای حاسد او از ستار « لاتفرح »

رود سنانش در درعهای داودی

مظفرا ، ملکا ، خسروا ، ز بیدادی

ز بیم تیغ تو ، کز آهنست پیکر او

کسی که حرز ثنای تو بر زبان راند

خجسته سیرت تو همچو صورت تو جمیل

ز هیبت تو شجاعان کارزار جبان

ولی صدر ترا دهر ساخته اسباب

بکوه از پی جود ترا زر و گوهر

نموده صدر منیع ترا جهان طاعت

خدایگانا ، دانی : که بحر طبع مرا

بدان صفت که ترا داده اند ملک جهان

مراست نظمی چون آسمان و بل اعلی

من آن کسم که زمانه ز جنبش افلاک

منم که بیت قصیده مراست از هر علم

خدای داند کندر هوای مجلس تو

ز بهر خدمت تو فرد گشته ام ز تبار

خدایگانا ، من بنده را ز قهر عدو

سیاه گشت مرا خاطر چو بدر منیر

مرا تنیست شده مبتلا بدست بلا

اگر بیزدان بدخواه من مقر بودی

کلاه کبر نهادست خصم من بر سر

نهال فتنه نشاندست از ره کینه

گل ثنا و دعا را بخار رنج و عنا

کنم بخاطر روشن ثنای حضرت تو

چو مرگ خواهد کایام من کند تاریک

ز ناز دوست همی گشتمی ملول و کنون

مرا مباد فراموش حق نعمت تو

همیشه تا که مبرت بود خلاف جفا

بطبع صید تو بادا زمانهٔ سرکش

علو جاه تو افزون تر از علو سما

تو جاودانه بمان در میان سور و سرور