ای پیش تو سپهر میان بسته چون قلم

شکلی چو دولت تو بخوبی نیامده

گه فخر منتسب و آداب مکتسب

کل جهان با من و بحسن از وجود تو

با نفع توتیا شد و با قدر کیمیا

محض محامدت ترا یک بیک خصال

آثار تو حدیقهٔ آمال را مطر

در بزمگه چنانی، چون نور در حمل

خار موافقان ز وفاق تو گشته گل

افلاک برندارد بی خدمت تو گام

اندر بیان حق همه الفاظ تو نکت

ای ملت خدای بعون تو مشتهر

این ملت از رشاد تو به شد اشرف الملل

مشهور گشت رسم تو، زیرا که رسم تست

درماندگان محنت افلاس را ز تو

ز آنها نه ای که: مال گزینند و نام نی

این اعتقاد وار کنند از برای مال

اوباش برگزند ازیشان عدیل لهو

دلق طفل بدزدند از لحد

و آنگه در آفتابه در مها نهان کنند

یکروز آفتابه بماند بزیر خاک

ایشان تهی شکم شده در خاک و خاک را

اینجا ندیده هیچ از آن مال جز لقب

یابند از آب چشم یتیمان و خشم حق

زان ناکسان دمار برآرند بیکسان

عاقل بعرض خویش نماید چنین جفا؟

درویش وار عیشی اینجا به نیک و بد

بر اهل بخل فاتحت و خاتمت بدست

تا نارواست بر سور ایزدی حدوث

اجرام چرخ باد بسیط ترا خیول

پیشت هر آنکه لاف ز چرخ فلک زند