ای شاه، جهانی شده ای تو ز بدایع

حلم تو چو اول شد و لطف تو چو ثانی

وین هفت ستاره، که در این هفت سپهرند

مر امر ترا دایرهٔ مه شده منقاد

ناهید گه لهو ترا گشته مسخر

مریخ، که هر لحظه خورد خون جهانی

برده مدر سعد ترا اختر سادس

با رفعت تو پست بود گنبد ثامن

گر ملک جهان جمله بگیری و نگیری

در رزم بمانند جهانی متجبر

هستی تو زمانه و اگر نی ز چه معنیست

ور نیست درت کعبهٔ اقبال چرایند

از طلعت بایستهٔ راحت ناظر

پیراسته از بر جزیل تو مقاصد

از قاعدهٔ دولت و از بیضهٔ اسلام

طبعت فضلا را صدف در معانی

شاها، تویی آنکس که بر اصحاب شریعت

درگاه رفیع تو در ایام شداید

جای غزل و جای دعا مدح تو خوانند

تشبیب از آن افگنم از شعر در آغاز

اول بثنای تو کنم نظم لطایف

کاشعار مرا، گرچه بود معجب و معجز

رونق ندهد جز بثنای تو مبادی

تا هست صلاح همه عالم بسیاسات

بادا همه اخبار معالی تو سایر

از غدر جهان را شده تهدید تو زاجر

گه طبع ولی شاد کن از نعمت فاخر