چشم فروبسته اگر وا کنی

عافیت از غیر نصیب تو نیست

از تو بود راحت بیمار تو

همدم خود شو که حبیب خودی

غیر که غافل ز دل زار تست

بر حذر از مصلحت اندیش باش

چشم بصیرت نگشایی چرا؟

صید که درمانده ز هر سو شده است

تا ره غفلت سپرد پای تو

خواجه مقبل که ز خود غافلی

از ره غفلت به گدایی رسی

پیر تهی کیسه بی خانه ای

روز به دریوزگی از بخت شوم

گنج زری بود در آن خاکدان

پای گدا بر سر آن گنج بود

گنج صفت خانه به ویرانه داشت

عاقبت از فاقه و اندوه و رنج

ای شده نالان ز غمو رنج خویش

گنج تو باشد دل آگاه تو

مایه امید مدان غیر را

غیر ز دلخواه تو آگاه نیست

خواهش مرهم ز دل ریش کن