اسیری خسته ای افسرده جانی

به دام افتاده ای از یاد رفته

همه سوز و همه داغ و همه درد

چو دل بیمار شد مشکل شود کار

نه یاری تا غم دل باز گویم

بسوز سینه من آتشی نیست

وگر افتی بروز من نیفتی

دل آزاری به آزار دل من

زن بد خو بلای جان مرد است

زن و آتش ز یک جنسند گویی

که نفرین خدا بر هر چه زن باد

کم از نا پارسا زن پارسا زن

زیانند و فریبند و فسونند

چو تر دامن بود گل، خار از او به

که هر دم با خسی گردد هم آغوش

کزو پروانه ای گیرد سراغی

که ماوا گیرد از سروی به سروی

کزین بر بط نخیزد نغمه راست

سری با تو سری با غیر دارد

پی ایجاد زن اندیشهها کرد

ستاند از لاله و گل رنگ و بو را

ز آهن سختی از گلبرگ نرمی

ز شاخ تر گراییدن به هر سوی

ز روز و شب دورنگی ودورویی

شکر افشانی و شیرینی از ن ی

ز پروین شیوه بالا نشینی

خیال انگیزی از شبهای مهتاب

سبکروحی ز مرغان بهاری

طراوت از بهشت و جلوه از حور

تکبر از پلنگ آهنین چنگ

ز طوطی حرف نا سنجیده گویی

ز دور آسمان نا پایداری

همه در قالب زن ریخت ایزد

بهدنیا در بود دنیای دیگر

وزین موجود افسونگر چه خواهی؟

چرا چون خار سرتا پا زبان است؟

چو گل با صد زبان خاموش بودی

ز گفتار حکیم نکته یابی

در دولت به رویش باز گردد

رباید مهر از گنجی که دانی

به خاک اندر نهد گنجینه خویش