دوش چون نیلوفر از غم پیچ و تابی داشتم

اشک سیمینم به دامن بود بی سیمین تنی

سایهٔ اندوه بر جانم فرو افتاده بود

خانه از سیلاب اشکم همچو دریا بود و من

محفلم چون مرغ شب از ناله دل گرم بود

شکوه تنها از شب دوشین ندارم کز نخست

نیست ما را پای رفتن از گرانجانی چو کوه

شادی از ماتمسرای خاک میجستم رهی