مردم از درد و نمی آیی به بالینم هنوز

بر لب آمد جان و رفتند آشنایان از سرم

آرزو مرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت

روزگاری پا کشید آن تازه گل از دامنم

گر چه سر تا پای من مشت غباری بیش نیست

سیمگون شد موی و غفلت همچنان بر جای ماند

خصم را از ساده لوحی دوست پندارم رهی