با بنفشه، لاله گفت ای بیخبر

از برای جلوه، گلهای چمن

اندرین بزم طرب، گوئی ترا

از چه معنی، در شکستی بی سبب

از چه، رویت در هم و پشتت خم است

از چه، خود را پشت سر می افکنی

در زیان این قبای نیلگون

گفت، بهر بردن بار قضا

عارفان، از بهر افزودن بجان

یاد حق بر یاد خود بگزیده اند

رهروان این گذرگاه، آگهند

گله های معنی، از فرسنگها

چون در آخر، جمله شادیها غم است

تو نمیدانی که از بهر خزان

تو نمی بینی چه سیلابی نهان

هر کسی را با چراغ بینشی

از صبا گوئی تو و ما از سموم

تو، خوشی بینی و ما پژمردگی

ما بخود، چیزی نکردیم اختیار

کرده اند ار پرسشی در کار ما

درزی و جولاههٔ ما، صنع خویش