که با پای ملخ میکرد زوری

وزان بار گران، هر دم خمیدی

ز هر بادی، پریدی چون پر کاه

که کارآگاه، اندر کار مشکل

که فارغ گشته از هر کس، جز از خویش

نه اش سودای کار از دست دادن

چرائی فارغ از ملک سلیمان

بهر خوان سعادت، میهمانهاست

بخور در سفرهٔ ما، هر چه خواهی

براه نیکبختان، آشنا باش

چو ما، هم صبح خوشدل باش و هم شام

تمام عمر خود را بار بردن

مبادا بر سرت پائی گذارند

میازار از برای جسم، جان را

که موران را، قناعت خوشتر از سور

نوال پادشاهان را نخواهند

که ما را از سلیمان، بی نیازیست

که خود، هم توشه داریم و هم انبار

ز سرمای دی و تاراج بهمن

بحکم کس نمیگردیم محکوم

من این پای ملخ ندهم بصد گنج

ز دیهیم و خراج هفت کشور

ز مور آموز رسم بردباری

مکن کاری که هشیاران بخندند

راه امروز را مسپار فردا

که شد پیرایهٔ پیری، جوانی

منه پای از گلیم خویش بیرون

نکوبد هیچ دستی بر سرت مشت

نباید جز بخود، محتاج بودن

سلیمانیست، کاندر شکل موریست