بعمری داشتی زرعی و کشتی

دل از تیمار کار آسوده کردی

که تا از کاه میشد گندمش پاک

که تا یک روز می انباشت انبار

بهنگام شیاری و حصاری

که از سرما بخود لرزید دهقان

شکست از تاک پیری شاخساری

فروزینه زد، آتش کرد روشن

بناگه طائری آواز در داد

درین خرمن مرا هم حاصلی هست

مبادا خانمانی را بسوزی

چنان دانم که میسوزد جهان را

حساب ما برون زین دفتر افتد

که خواهم داشت روزی مرغکی چند

هنوز این لانه بی بانگ سرور است

مرا آموخت شوق انتظاری

نهفته، هر دلی را آرزوئیست

که بیم ناتوانیهاست جان را