سخن گفت با خویش، دلوی بنخوت

ز سعی من، این مرز گردید گلشن

نیاسودم از کوشش و کار کردن

برآشفت بر وی طناب و چنین گفت

نه از سعی و رنج تو، کز زحمت ماست

شنیدند ناگه درین بحث پنهان

که آسان شمردید این رمز مشکل

دبیران خلقت، درین کهنه دفتر

اگر دست و بازو نکوشد، شما را

ز باران تنها، چمن گل نیارد

بهر جا چراغی است، روغنش باید

اگر خون نگردد، نماند وریدی

یکی کشت تاک و یکی چید انگور

بکوه ار نمیتافت خورشید تابان

نشستند بسیار شب، خار و بلبل

برای خوشیهای فصل بهاران

ز آهو دل، از مطبخی دست سوزد

بسی کارگر باید و کار، پروین