در آنساعت که چشم روز میخفت

که ای تاریک رای، این گمرهی چیست

اگر ماهیم و گر روشن سهیلیم

اگر گل رست و گر یاقوت شد سنگ

چرا باید چنین افسرده بودن

ببینی، گر برون آئی یکی روز

فروغ آفتاب صبحگاهی

نباید ترک عقل و رای گفتن

بباید دلبری زیبا گزیدن

براه عشق، کردن جست و خیزی

ز یک نم اوفتادن، غرق گشتن

مرا همواره با خور گفتگوهاست

چو روشن شد رهم زان چهر رخشان

ترا گر نیز میل تابناکی است

چه سود از انزوا و ظلمت، ایدوست

بگفت آخر حدیث چشمهٔ نور

مرا چشمیست بس تاریک و نمناک

از آن روزم که موش کور شد نام

ترا آنانکه نزد خویش خواندند

تو از افلاک میگوئی، من از خاک

ز خط شوق، ما را دور کردند

از آن رو، تیرگی را دوستارم

خیال من بود خوردی و خوابی

ترا افروزد آن چهر فروزان

چو خور شد دشمن آزادی من

شوم گر با خیالش نیز توام

مرا عمری بتاریکی پریدن

شنیدم بیشمارش رنگ و تاب است

تو خود روشندل و صاحبنظر باش