که کار من شد از جور تو مشکل

مرا کندست سیل اشک، بنیاد

تو زاسایش بری گشتی، من از خواب

مرا و خویش را بدنام کردی

مرا آرامگه شد چشمهٔ خون

زوال دولت خود، چندخواهی

اسیر دانهٔ هر دام بودن

حقیقت جستن از افسانه ای چند

هر آنکودم ز جانان زد، ز جان کاست

من از دست تو افتادم درین بند

به زندانخانهٔ عشقم سپردی

تو اول دیدی، آنگه خواستم من

در آتش سوختی همسایه ای را

خیالم زین حوادث بی خبر بود

نه بودم بستهٔ بندی و دامی

نه آگه بودم از نقص و کمالی

مرا مفتون و مست و بی خبر کرد

حساب کار ما، با خون نوشتند

تو حرفی خواندی و من دفتری چند

نهان با من، هزاران قصه میگفت

ترا کردند خاکستر، مرا دود

مرا نیرو تبه گشت و تو را نور

ترا روزی سرشک آمد، مرا خون

تو استادی درین ره، من نوآموز

چو دیدم، پرتگاهی خوفناکست

مرا هجران گسست از هم، رگ و بند

ترا رنجور کرد، اما مرا کشت

ترا بر پای و ما را بر سر آمد

ترا بر جامه و ما را بجان زد

ترا یک نکته و ما را سخنهاست

تو بینی ملک تن، ما ملک جان را

مرا سوزاند عالم سوز آهی