که دشمن را ز پشت قلعه راندیم

گرفتاران مسکین را رهاندیم

بر آتشهای کین، آبی فشاندیم

سرشک از دیدهٔ طفلان چکاندیم

همان شربت به بدخواهان چشاندیم

یکی زو کینه جوتر، پیش خواندیم

چو دزد خانه را بالا نشاندیم

چو عمری با عدوی نفس ماندیم

ز جهل، این بار را با خود کشاندیم

قبای زندگانی را دراندیم

نوشتیم و به اهریمن رساندیم

سگ پندار را از پی دواندیم

برای گرگ، آهو پروراندیم

همانجا گلهٔ خود را چراندیم

ز دام، این مرغ وحشی را پراندیم