بدامان گلستانی شبانگاه

که ای امید بخش دوستداران

ز پاکیت، آسمان را فر و پاکی

شبی کز چهره، برقع برگشائی

مرا خوشتر نباشد زان دمی چند

مبارک با تو، هر جا نوبهاریست

نکوئی کن چو در بالا نشستی

تو نوری، نور با ظلمت نخوابد

بکان اندر، تو بخشی لعل را فام

فروغ افکن بهر کوتاه بامی

چراغ پیرزن بس زود میرد

بدین پاکیزگی و نیک رائی

مرو در حصن تاریکی دگر بار

نشاید رهنمون را چاه کندن

بدین گردنفرازی، بندگی چیست

بگفتا دیدهٔ ما را برد خواب

نه از خویش اینچنین رخشان و پاکم

هر آن نوری که بینی در من، اوراست

نه تنها چهرهٔ تاریکم افروخت

جهان افروزی از اخگر نیاید

درین بازار هم چون و چرائیست

چرا بالم که در بالا نشستم

فروغ من بسی بیرنگ و تابست

رخ افروزد چو مهر عالم آرای

مرا آگاه زین آئین نکردند

ز خط خویش گر بیرون نهم گام

من از نور دگر گشتم منور

چو با نور و صفا کردیم پیوند

درین درگه، بلند او شد که افتاد

اگر کار آگهی آگه ز کاریست

چه خوانی بندگی را بی نیازی

درین شطرنج، فرزین دیگری بود

بباید زین مجازی جلوه رستن

گهی پیدا شویم و گاه پنهان

هزاران نکته اندر دل نهفتیم

ز آغاز، انده انجام داریم

توانگر چون شویم از وام ایام

بر آن قوم آگهان، پروین، بخندند