که رازی که گویم به بلبل بگوئی

بخاک ار درافتد، غبارش بشوئی

که فردا بیائی و ما را ببوئی

نیابی مرا، گر چه عمری بجوئی

بامید من هرگز این ره نپوئی

چو پژمرده گشتی تو، دیگر نروئی

بخوان آنکسی را که مشتاق اوئی

ز بلبل خوشی و ز گل خوبروئی

که بی رنگ و بی بوی، چون خاک کوئی

تو اندر دل باغ، چون آرزوئی

تو مانند آبی که اکنون به جوئی

نمانداست در روی نیکو، نکوئی

چو گردون گردان کند تندخوئی

ز یاران یکدل، کسی جز دوروئی