بلبلی از جلوهٔ گل بی قرار

در چمن آمد غزلی نغز خواند

بیخود از این سوی بدانسو پرید

پهلوی جانان چو بیفکند رخت

با همه هیچی، همه تدبیر و کار

ز انده ایام نگردد زبون

قصه نراند ز بتان چمن

مرغک دلداده بعجب و غرور

خنده کنان گفت که ای بیخبر

روز نشاط است، گه کار نیست

همرهی طالع فیروزبین

هان مکش این زحمت و مشکن کمر

نغمهٔ مرغان سحرخیز را

مور بدو گفت بدینسان جواب

نغمهٔ مرغ سحری هفته ایست

روز تو یکروز بپایان رسد

همچو من ای دوست، سرائی بساز

بر نشد از روزن کس، دود ما

ساخته ام بام و در و خانه ای

تو بسخن تکیه کنی، من بکار

کارگر خاکم و مزدور باد

لانه بسی تنگ و دلم تنگ نیست

کار خود، ای دوست نکو میکنم

شبچره داریم شب و روز چاشت

سر ننهادیم ببالین کس

رنجه کن امروز چو ما پای خویش

خیز و بیندای به گل، بام را

لانه دل افروزتر است از چمن

گر نروی راست در این راه راست

گر نشوی پخته در این کارها

گل دو سه روزیست ترا میهمان

گفت ز سرما و زمستان مگو

نو گل ما را ز خزان باک نیست

ما ز گل اندود نکردیم بام

عاشق دلسوخته آگه نشد

شب همه شب بر سر آنشاخه خفت

کاش بدانگونه که امید داشت

چونکه مهی چند بدینسان گذشت

چهر چمن زرد شد از تند باد

دولت گلزار بیکجا برفت

در رخ دلدار جمالی نماند

طرح چمن طیب و صفائی نداشت

دزد خزان آمد و کالا ربود

دید که هنگام زمستان شده

خرمنش از برق هوی سوخته

اندهش از دیده و دل نور برد

گفت چنین خانه و مهمان کجا

گفت یکی روز مرا دیده ای

گفت حدیث تو بگوش آشناست

در صف گلشن نه چنان دیدمت

لقمهٔ بی دود و دمی داشتی

بر لب هر جوی، صلا میزدی

بسترت آنروز گل آمود بود

ریخته بال و پر زرین تو

گفت نگارین مرا باد برد

مرحمتی میکن و جائیم ده

گفت که در خانه مرا سور نیست

رو که در خانهٔ خود بسته ایم

دانه و قوتی که در انبان ماست

رو بنشین تا که بهار آیدت

چرخ بکار تو قراری دهد

ما نگرفتیم ز بیگانه وام

مورچه گر وام دهد، خود گداست