که بهر موی من دو صد هنر است

مرد نادان ز چارپا بتر است

نه سر این، بر تن تو درد سر است

تو که کارت همیشه خواب و خور است

هر که در راه علم، رهسپر است

مرده است آنکه چون تو بیخبر است

مردمی را اشارتی دگر است

خرمن آنرا بود که برزگر است

عالم افروز چون خور و قمر است

هستیت هیچ و فرصتت هدر است

ره ما را هزار رهگذر است

نه کسی را سوی شما نظر است

مگسانند هر کجا شکر است

که مرا علم، همچو بال و پر است

روز میدان، فضیلتم سپر است

هر زمان جلوه ایش تازه تر است

هر چه در کان دهر، سیم و زر است

جسم راهی و روح راهبر است

عمر چون پنبه، جهل چون شرر است

آفتاب شما به باختر است

آنچه گفتم هنوز مختصر است

این چه پر گوئی و چه شور و شر است

که نه هر جنگجوی را ظفر است

علم، خود همچو صبح، پرده در است

که نه اش پایه و نه بام و در است

ابره را محکمی ز آستر است

تا عمل نیست، علم بی اثر است

مادر دهر را بسی پسر است

چند خندی بر آنکه بی بصر است

نه ز هر نام، شخص نامور است

شاخه عجب را چه برگ و بر است

که نه خشک اندرین سبد، نه تر است

همه باد بروت بی ثمر است

خنکا آن کسی که بی هنر است