ای خوشا مستانه سر در پای دلبر داشتن

نزد شاهین محبت بی پر و بال آمدن

سوختن بگداختن چون شمع و بزم افروختن

اشک را چون لعل پروردن بخوناب جگر

هر کجا نور است چون پروانه خود را باختن

آب حیوان یافتن بیرنج در ظلمات دل

از برای سود، در دریای بی پایان علم

گوشوار حکمت اندر گوش جان آویختن

در گلستان هنر چون نخل بودن بارور

از مس دل ساختن با دست دانش زر ناب

همچو مور اندر ره همت همی پا کوفتن