زن در ایران، پیش از این گویی که ایرانی نبود

زندگی و مرگش اندر کنج عزلت می گذشت

کس چو زن اندر سیاهی قرنها منزل نکرد

در عدالتخانه انصاف زن شاهد نداشت

دادخواهیهای زن می ماند عمری بی جواب

بس کسان را جامه و چوب شبانی بود، لیک

از برای زن به میدان فراخ زندگی

نور دانش را ز چشم زن نهان می داشتند

زن کجا بافنده میشد، بی نخ و دوک هنر

میوه های دکهٔ دانش فراوان بود، لیک

در قفس می آرمید و در قفس می داد جان

بهر زن تقلید تیه فتنه و چاه بلاست

آب و رنگ از علم می بایست، شرط برتری

جلوهٔ صد پرنیان، چون یک قبای ساده نیست

ارزش پوشانده کفش و جامه را ارزنده کرد

سادگی و پاکی و پرهیز یک یک گوهرند

از زر و زیور چه سود آنجا که نادان است زن

عیبها را جامهٔ پرهیز پوشانده ست و بس

زن، سبکساری نبیند تا گرانسنگ است و بس

زن چون گنجور است و عفت گنج و حرص و آز دزد

اهرمن بر سفرهٔ تقوی نمیشد میهمان

پا به راه راست باید داشت، کاندر راه کج

چشم و دل را پرده میبایست اما از عفاف

خسروا، دست توانای تو، آسان کرد کار

شه نمی شد گر در این گمگشته کشتی ناخدای

باید این انوار را پروین به چشم عقل دید